Μία ζωή χωρίς Happy Meals

Μία ζωή χωρίς Happy Meals
της Carol Laliberte
www.vegfamily.com

Μία μητέρα που γνώριζε εμένα και το μικρό γιο μου, κάποια στιγμή με ρώτησε πιο είναι το αγαπημένο φαγητό του γιου μου στα Mc Donalds. "Mc Donalds;", τη ρώτησα κοιτάζοντας το γιο μου που δεν είχε ιδέα για τι πράγμα μιλούσε η γυναίκα. "Δεν έχει πάει ποτέ στα Mc Donalds" της είπα. "Τι;;;" με ρώτησε σοκαρισμένη. "Γιατί δεν έχει πάει ποτέ;"

Εδώ είναι το σημείο που τα πράγματα ξεφεύγουν λίγο για κάθε μητέρα χορτοφάγο που μεγαλώνει το μωρό της χορτοφαγικά. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν διάφοροι τρόποι να απαντήσεις σε απορίες αυτού του τύπου. Πρώτον, θα μπορούσα να πω ψέμματα. Να της πω πως δεν έχει φαστ φουντ στη γειτονιά μας και ότι είναι μόνο τριών χρονών οπότε θα τον πάω μόλις μεγαλώσει λίγο.

Ή θα μπορούσα να της πω πως στα Mc Donalds ο μικρός μου λατρεύει τις τηγανιτές πατάτες, και έτσι να μας σώσω και τις δύο από την αμήχανη στιγμή. Η' να καταφύγω στην τελευταία μου επιλογή. Να πω την αλήθεια. Οτι εγώ και ο τρίχρονος γιός μου είμαστε χορτοφάγοι και γι' αυτό δεν τρώμε junk food στα φαστφουντάδικα. Διάλεξα την τελευταία επιλογή, και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν πίστευε στα αυτιά της.

"Δεν αισθάνεσαι άσχημα" μου απάντησε "που ο γιος σου δεν θα μάθει ποτέ, δεν θα γευθεί ένα Happy Meal;"

Προς στιγμήν, έβαλα παύση στο διάλογο και το μυαλό μου πλανήθηκε στο κοντινό μέλλον. Φαντάστηκα το γιο μου τον Άντριου γύρω στα 30, να είναι ξαπλωμένος στο καναπέ του ψυχολόγου. Περίλυπος να δηλώνει : " Η μητέρα μου με μεγάλωσε ως χορτοφάγο. Μου έκανε πλύση εγκεφάλου. Δεν μπορώ να δω τα ζώα ως φαγητό ". Και έπειτα, μιλώντας συνομωτικά στρέφεται στο ψυχολόγο και λέει με πόνο "Δεν έχω φάει ποτέ Happy Meal". " "Τώρα καταλαβαίνω" λέει ο επιστήμων.

Άρχισα να νιώθω ναυτία. Γιατί πάντα όταν βρισκόμασταν σε κάποιο παιδικό πάρτυ, ή σε χώρο με τους φίλους του Άντριου και τις μαμάδες τους, η συζήτηση γυρνάει στο φαγητό; Μερικές μαμάδες ένιωσαν τόσο αμήχανα με τη χορτοφαγία μας που αποφάσισαν να μην μας κάνουν παρέα. Τις πρώτες 2 εβδομάδες της ζωής του Άντριου, κάποιοι γείτονες και φίλοι ήρθαν να δουν το μωρό με τη συνήθη φράση στα χείλη "Συγνώμη που δεν σου φέραμε κάτι να φας αλλά δεν ξέραμε τι να φτιάξουμε αφού είσαι χορτοφάγος" .

Από τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, βλέπω συνεχώς δύο όνειρα. Στο πρώτο, ο Άντριου είναι έφηβος και δοκιμάζει την ανεξαρτησία του και τον εαυτό του. Με παίρνει ο ύπνος ενώ τον περιμένω να γυρίσει από την έξοδό του και ξυπνάω από τη μυρωδιά κρεάτος που ψήνεται. Τον βλέπω να τηγανίζει ένα μπιφτέκι στην κουζίνα μας λέγοντας "δεν μπορείς να με σταματήσεις τώρα". Στο δεύτερο όνειρο ο Άντριου είναι στο γυμνάσιο, στο κυλικείο του σχολείου, και περιμένει στην ουρά για το φαγητό του. Πλησιάζει και του προσφέρουν κρέας και προτηγανισμένες πατάτες καλυμένες με βούτυρο και σάλτσες...Διστάζει για λίγο και κοιτά ανήσυχος γύρω του. Φοβάται την κοροϊδία απο τους συμμαθητές του και αποφασίζει να φάει ό,τι του δίνουν προκειμένου να αποφύγει τα πειράγματα.

Ας το παραδεχθούμε. Ως παιδιά, δεν μας άρεσε καθόλου να διαφέρουμε και κανάμε ότι και οι υπόλοιποι...Θέλαμε να κάνουμε παρέα με τα cool άτομα. Και όμως εγώ μεγαλώνω τον γιο μου χορτοφάγο σε ένα κόσμο φτιαγμένο από κρεατοφάγους. Πρόκειται να στιγματιστεί, και να κριθεί λόγω της ιδεολογίας του και της δίαιτάς του ή θα επαναστατήσει τόσο στην εφηβεία του και θα το ρίξει στην κρεοφαγία ;;;

Πήρα μία βαθειά ανάσα και κοίταξα ένα γύρω στο δωμάτιο, με τα μάτια βρήκα τον Άντριου και πήρα το βλέμμα μου από τη γυναίκα με την ερώτηση περί φαστ φουντ. Τον βρήκα σε μία γωνιά του δωματίου, περικυκλωμένο από λούτρινα ζωάκια προσποιούμενος πως κάνει πικ νικ μαζί τους. Χάιδεψε τα ζωάκια απαλά, τα κουνελάκια, την αγελάδα, το γουρουνάκι και το λιοντάρι. Μοιράστηκε το φαγητό του μαζί τους. Τους είπε παραμύθι. Και σκέφτηκα πόσο άσχημα θα ένιωθα αν ως 'φυσιολογική μαμά' τον τάιζα γουρουνάκια και μοσχαράκια. Πόσο υποκριτικό θα ήταν εκ μέρους μου να τον ταίζω κρέας, ενώ ο ίδιος με την παιδική αθωότητα, δεν θα γνωρίζει πως ζώα πεθαίνουν για να φάει, παρόλο που τα συμπαθεί τόσο πολύ. Ζώα με τα οποία ως μωρό τα αντιμετωπίζει όπως θα έπρεπε...ως φίλους που τους αγαπάει και τους σέβεται. "Ο Άντριου θα είναι μία χαρά" σκέφτηκα "ακόμη και χωρίς φαστ φουντ". Γιατί μεγαλώνει σε μία οικογένεια που σέβεται όλες τις μορφές ζωής και ζει με αυτές τις αρχές.

-- Η Κάρολ, μητέρα του Άντριου, είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου και δημοσιογράφος. Ζει στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ με τον υιό της και τον άνδρα της, σε μία χορτοφαγική οικογένεια. Έχει υπάρξει χορτοφάγος και αυτή από τη γέννησή της.